Stefano Pioli tam olarak tanımlayamayan da bunu tıslayabiliyordu.

Mümkün olan en güzel şekilde, Pioli bir futbol menajeri olarak bloğun yanında birkaç yol yaptı. 57 yaşında, İtalyan futbolunun değişkeni, kaprisli dünyayı yirmi yıldır koçluk yapıyor. AC Milan’daki şu anki işi, kariyerinin 13. işi. Bugünlerde onun için yeni sayılan çok az şey var.

Milan’ın geçen ay Napoli’ye karşı oynayacağı Şampiyonlar Ligi çeyrek finaline giden ve onu geçen birkaç hafta farklıydı. Onun için ne olduğunu belirlemek oldukça zor. Sadece yurttaki atmosferde değil – Pioli bunu benzersiz olarak nitelendirdi – aynı zamanda merkezlerin kutsal iç mekânlarında da İsa’nın elindeki bir enerjide tezahür etti.

Sonunda bunu bir tür kurumsal kas hafızası olarak anlamaya başladı. Uzun bir süredir Milan’ın hatırası, geçmişlerine biraz değersiz geldi. Milan, son yıllarda küçülen bir kulüp, neredeyse başka bir çağın kalıntısı gibi hissetti. Sadece Real Madrid, AC Milan’dan daha fazla Avrupa Kupası kazandı, ancak Milan 16. yılda yarı finale çıkamadı. Bu, teknik olarak tam bir nesil sayılmaz. Futbol zamanında Pleistosen de olabilir.

Sadece bir geri dönüş vaadi olsa da, her şeyi geri dile getirdi. Çoğu oyuncu gibi Pioli için de bakir bir bölgeydi. Hayranlar, kişisel ve konutlar için – aralarında Paolo Maldini gibi görünen ve oyunculuk günlerinden yeni yaşlanmış gibi görünen konutlar – güven verici bir şekilde tanıyantı.

Pioli, bir kütle olarak değil, bir güç olarak tezahür ettiğini söyledi. Napoli’ye karşı oynanan maçlarda, tarihin baskısının “bizize daha fazla inanç, daha fazla güç, daha fazla inanç taşıdığını” söyledi. Sürekli kullandığı karakter kadrosuyla bir futbol kulüplerinin, kör temeline kazınmış bir türelmiş hafızaya sahip olabileceği fikri, şiirsel bir fantezi değildir. “Var,” dedi Pioli. “Bu kulüpler bu anlara, bu duygulara alışkın. Nasıl kahraman olunacağını biliyordu.”

Milan için kurumu ait olduğu sahne. Geri dönüşü, emanetçi ama oğlunun on yılın arşivlerinde asla tam olarak kaybolmayan bulutunun bir canlanmasını, restorasyonunu temsil ediyor. Pusuda yatan rakip bile – şehirdeki rakip ve San Siro’daki şu anki ev arkadaşı Inter – eski binaların nasıl geri aktığına dair anıları getiriyor.

Kulüpler daha önce buradaydı: 2003’te yarı final ve 2007’de yine çeyrek finalde eşleştiler. Hepsi iç sahada ve deplasmanda olan ve yine de tam olarak aynı sahada oynanan dört maç, bir klasik olarak yönetici.)

Yine de rekabetin geri dönüşü, ne kadar az olanların değil, ne kadarının temasıdır. 2007’de Atina’da Avrupa Kupası’nı kazanma yolunda Milan’dan çıkan sahaya, imparatorluk aşamasının son cisimleşmesiydi: Savunmada Maldini ve Alessandro Nesta, orta sahada Andrea Pirlo, önde Kaká ve Filippo Inzaghi. Yine de Silvio Berlusconi’nin kurduğu, ilk çağdaş süper işletmelerin meyveleri olan takımı: depolama, yönetim, inanılmayacak kadar göz alıcı.

Çarşamba günü San Siro’da ve ardından altı gün sonra Inter ile karşılaşacak olan Milan oldukça farklı. Milan’ın durgunluk dönemi – Berlusconi tarafından satıldığı, gizemli bir girişimci yatırımcı tarafından satın alındığı, aktivist bir koruma fonu tarafından kurtarıldığı ve sonunda bir Amerikan konsorsiyumu tarafından satın alındığı yıllar – tamamen bir yaklaşımın değiştirilmesini gerektirendi.

Kulübün eğitim tesisi olan önceki Milanello, yaşlanan yıldızları birkaç yıl daha uzatma gösterisiyle ünlüyken, şimdi odak noktası gençlik. Pioli’nin 2021’de İtalyan şampiyonluğunu kazanan takımın galibiyetini kazanan “tarihin en genç takım” bilmek – evvelden daha fazla – büyük bir gururla işaretlemesi. Milan’ın zirvesine geri dönüşü en önemli şey. Ama oraya nasıl geldiği de önemli.

Özellikle Inter, Avrupa’nın bir avuç hedef okullarından biri olarak uzun süredir sahip olduğu mülkiyeti terk etmeyi reddederek, böyle bir odak değişikliğini onaylamayı reddetmeyi reddediyor. Inter’in CEO’su Giuseppe Marotta, oyuncular Real Madrid, Paris St. .-Germain veya Premier Lig.

Milan ise tam olarak boyun eğdi ve sıralardaki yeni konumunda kendi avantajını kullanmaya çalıştı. İlk olarak aktivist olan Elliott Investment Management ve şimdi de Gerry Cardinale tarafından kurulan RedBird Capital olmak üzere birbirini izleyen sahipler altında, yeterince takdir edilmeyenleri ve gözden kaçanları bulunan parlatarak onları parlaklaştırmaya dayanan, veri içeren bir yaklaşımı benimsedi.

Orta saha oyuncusu Brahim Díaz, Real Madrid’in yedek oyuncu kadrosundan geldi. Çok bölge Malick Thiaw, Almanya’nın ikinci kademesinden alındı. Defans oyuncusu Pierre Kalulu, Fransız kulübü Lyon’un ikinci takımında oynuyordu. Milan dünyanın buluşmalarını kabul etti. Pioli, “Bir okullarda bir proje olmalı” dedi. “Bizimki çok netti: Yetenekli genç oyunculara yatırım yapmak ve sonra onların büyümeleri için zaman tanımak.”

Artık büyük ölçüde temiz giyinmiş bir amigo kız olan Zlatan Ibrahimovic ve yaşlanmayan Olivier Giroud kılığında, bir tutam yıldız tozu kalıntısı, eski hayaletin hayaleti, ancak kadroya sağduyulu bir şekilde dağılmışlar ve kendilerini şu şekilde bir rol aldı: en kaleminde, pastoral.

Pioli, “Kulüp mühlet yapmakta akıllıydı, bir karışım vardı” dedi. “Bu yüzden bu kadar kısa sürede bu kadar iyi sonuçlar alabildik. Bazen bir koç bir şey anlaşılır ve bunun bir etkisi olur. Ama bazen bir takım arkadaşı, bir şampiyon olması da yardımcı oluyor. Hepsi aynı amaçlı göz önünde bulundurularak yapılır.”

Bu amaçlı, geniş kapsamlı, bir restorasyon eylemi olmuştur. Çoğu kulübü kazanmak için yeterli olacaktır. Yine de Milan, kimliklerini iç meselelerden çok kıtasal zaferlerden alan Real, Bayern Münih ve bir dereceye kadar Liverpool ile birlikte bu ince takım kategorisine ait. Şampiyonlar Ligi’nin yarı finalleri ve ötesi, Milan’ın tarihi olarak kendini evinin bulunduğu yer.

Burası bugünlerde çok farklı görünüyor doğal. Tüm artan çılgınlığa, Milano’da gelecek hafta bir kazananın hepsini aldığı bir derbi ihtimalinin çalkantılı endişelerine rağmen, her bir yükünün de gümüş madalya için oynadığına dair genel kanı var. Kim kazanırsa kazansın, finalin ezici favorisi, diğer yarı final Real Madrid ve Manchester City karşılaşmasından çıkan takım olacak. 2003’te kullanılanlar kadar imkansız olan İtalyan futbolu artık zayıf durumda.

Ancak Pioli yılmaz. Ekonomik olarak, Serie A takımları artık Premier Lig’in küçük yavruları ile bile rekabetin sürmesi: Milan, Ocak ayında İtalyan orta saha oyuncusu Nicolo Zaniolo’yu kovalarken Bournemouth’un teklifini geride bıraktı. İtalya’nın parlaklığı soldu ve gücü azaldı. Bu Milano, Serie A’nın dünya üzerinde yükseldiği parlak günlerin bir tekrarı değil, onlar için bir cenaze törenine daha yakın.

Pioli, “Ama bu doğru olduğunda, operasyonları tamamlamalı” dedi. “Fikirlerle, kaliteli işlerle.” Gereklilik, dedi, gelme anası olmuştur. “Bana göre değer biçilmeyen bir şampiyona haline geldi” dedi. “Birçok farklı fikir, farklı tarz, farklı oyun sistemlerine veya oyun yapım yapılarına sahip takımlar ve koçlarla birçok karşılaşma var.”

Bu da, yeni nesil İtalyan takımlarının mali açığı kapatmaya başlamaya yardımcı oldu – belki de küresel süperstarların yoklaması olarak hareket ettikleri görevli kadroları azalttı.

Artık en iyi oyunculara sahip olamayacaklar. Daha önce sahip oldukları parlaklığa sahip olmayabilirler. Parlak, sert ışıkta, AC Milan kadar büyük bir takım bir minnow gibi seçtik. Ancak, Pioli’ye göre, kökenleri ülke içinde karşılaştıkları çeşitli zorluklara dayanan bir “bilgiye” sahipler ve bu, Avrupa’nın toplayabileceği her şeye “hazır oldukları” anlamı geliyor.

“Calcio birkaç yıldırıcı acıya dikkat çekiyor” dedi. “Ama şimdi yeniden baş kahraman olmaya hazır.”